Winter trailrun van Harde naar Wezep

Daar sta ik dan. Hardloopkleren aan, rugzakje op, kijkend naar de grote klok op het perron van t’ Harde. De stevige oostenwind waait dwars door mijn kleren heen en doet mijn bloed stollen. Stijfjes begin ik met lopen…

Het plan ontstond vanmorgen. Concreet althans, want ik had er al vaak over nagedacht. Met de trein naar een willekeurig station afreizen en dan hardlopend naar een volgend station. Anywhere. Vroeg in de ochtend had ik mijn mogelijkheden overwogen en met de tijd die ik beschikbaar had, kwam ik tot de conclusie dat een trail run van t’ Harde naar Wezep de meeste kans zou maken. Nu was het dan zover. Tas vol met eten en drinken, warme en droge kleding voor de terugreis. Hartslagmeter en horloge om. Een druk op de startknop en gaan.

Vooraf had ik een route ingeladen, vooral omdat ik langs schietterrein Oldebroek zou gaan lopen. Klinkt spannender dan het is, want ik doe juist mijn best om het hele terrein links te laten liggen. Meer dan drie kilometer loop ik over een licht hellend fietspad, langs grote borden met daarop de tekst “Levensgevaarlijk schietterrein”. In dit eerste monotone stuk is de voor wielrenners zo bekende heuvel “De Knobbel” de enige uitdaging.

Schietterrein Oldebroek ontoegankelijk voor publiek
Schietterrein Oldebroek ontoegankelijk voor publiek

Al snel maakt het asfalt plaats voor zand en modder. Ik loop op de Woldbergheide. Daar waar de zon geen kans heeft gehad om te schijnen, is de heide bevroren. Het wit van de heideplantjes steekt mooi af tegen de statige sparren die verspreid op de heide staan. In tegenstelling tot waar ik woon ligt er hier nog een mooi laagje sneeuw en de vertrapte paden zijn hard bevroren. Regelmatig glibber en glij ik over de weg, wanneer ik de ijzige plassen niet kan ontwijken.

De Woldbergheide in een winterse setting
De Woldbergheide in een winterse setting

Ik loop over een smal zanderig paadje. Grote, lichtbruine sparren staan als pilaren langs de weg. Het witte zand staat in scherp contrast met de duizenden verkleurde dennennaalden die op de weg liggen. Ik volg het pad een tijdje vol verlangen en duik dan opnieuw het bos in richting de Haelberg.

Trail rennend naar de Haelberg

Een leuke afwisselende beklimming volgt. Kronkelende paadjes. Heuveltje op, heuveltje af. Al snel kom ik bij de uitkijktoren aan. Die beklim ik en eventjes waan ik me de koning van de wereld. Een prachtige heide voor mijn voeten, in de verste verte niemand te zien en overal witte boomtoppen. Al snel verstoot koning winter mij van zijn troon. In mijn vochtige hardloopkleren en zo hoog en onbeschut jaagt de harde wind alle warmte uit mijn lijf. Ik daal af en vervolg vastberaden mijn weg.

Uitzicht vanaf de uitkijktoren bij de Haelberg
Uitzicht vanaf de uitkijktoren bij de Haelberg

Enkele kilometers van meer hetzelfde volgen, totdat ik bij de Dellen aankom. Daar wisselen heide en statige boslanen elkaar af. Soms loop ik stuntelig in de berm om het gladde fietspad te vermijden. Dan weer erop omdat de berm te oneffen is. Een onprettige afwisseling. Ik zoek naar een mooi paadje. Een plek waar ik mijn energie kwijt kan. Kijk naar links, dan naar rechts en kan de verleiding niet weerstaan om het fietspad te verlaten. Een platgereden mountainbike pad, vol met bevroren plassen en een keiharde ondergrond, slingert door de heide heen. Even later volgt een steile beklimming en loop ik in het bos met een prachtig uitzicht over de glooiende heuveltjes onder me.

Winterse trailpaadjes op de heide bij de Dellen
Winterse trailpaadjes op de heide bij de Dellen

Op mijn hand heb ik wat kriebeltjes gezet. Afstand: 22.4 kilometer, vertrek trein: 15:29, gemiddeld looptempo: 5 min/km of 12 km/uur. Aangekomen bij de Ossenberg lijkt de tijd nog haalbaar. Ik ga een laatste stukje bos door en vervolg dan mijn weg richting Wezep. Het fietspad helt langzaam naar beneden en ik vlieg vooruit. Nog steeds lijkt de trein haalbaar.

Uitzicht vanaf de Ossenberg bij Heerde
Uitzicht vanaf de Ossenberg bij Heerde

Verlaten paadjes over de Wezeperheide

Het is wanneer ik aankom bij het viaduct over de A28 dat ik voor het eerst begin te twijfelen aan mezelf. Globaal denk ik nog 5 kilometer te moeten lopen, maar de gelopen afstand suggereert dat het er nog maar 3 zijn. Ik denk er niet te lang over na en loop op volle snelheid richting heide Petrea. Een korte beklimming volgt, dan een lange afdaling gevolgd door weer een steile klim. Ik ren op volle snelheid richting het volgende viaduct. Het is op dat moment dat mijn horloge 1:49:00 aangeeft. Nog 6 minuten om bij de trein te komen. Dit stuk ken ik echter goed en ik weet dat ik nog zeker twee kilometer nodig heb om over de Wezeperheide heen te komen. Onhaalbaar.

Rennen over verlaten trails bij de Wezeperheide
Rennen over verlaten trails bij de Wezeperheide

Ik besluit om er het beste van te maken. Maak nog wat fotootjes en neem een korte toiletpauze. Laat mijn tempo wat zakken en probeer alvast een beetje uit te lopen. In rustige pas ren ik door het glooiende landschap. Een laatste bospassage en dan opeens sta ik voor het station. 24 kilometer, 2 uur en 10 minuten zijn verstreken. De trein van 15:29 is inmiddels al weg, dus er ziet niets anders op dan te wachten op de volgende trein. Een droog shirt en warm donsjack moeten me beschermen tegen de kou. Ik eet wat, drink wat en voor ik het weet zit ik in de trein, te nagenieten van een heerlijk trail avontuur.

Wat vond je van dit avontuur? Zou je zelf weleens zoiets willen ondernemen en welke stations zou jij dan kiezen? Laat het weten in de comments