Wedstrijdverslag NK Duinentrail 37K

Vrij impulsief besloot ik in juli om me in te schrijven voor de Duinentrail. Niet de 10K, niet de 17K, maar de 35K-variant zou ik gaan lopen. De afstand en race die door MudSweatTrails samen met de Atletiekunie is uitgeroepen tot eerste NK trail running. Dat zou voor een unieke sfeer moeten gaan zorgen, ook voor een amateur zoals ik.

De afgelopen weken zat ik vaak op Google Earth om het duingebied zo goed mogelijk te bestuderen. Niet om sneller te racen, maar puur als voorpret. Misschien lopen we wel hier. Dit is ook mooi. Wauw, wat een hoogteverschillen. Ook las ik de preview van MudSweatTrails over de mogelijke winnaars. Met zoveel favorieten moet het een hele strijd gaan worden.

Klimmen en dalen, single trails en zandvlaktes

Het zal je niet verbazen dat ik ervoor koos om in het middenvak te starten. Ten eerste liep ik nooit meer dan 30 kilometer en die extra 5 kilometer zou wel eens zwaar kunnen tegenvallen; ten tweede wou ik absoluut voorkomen dat ik mezelf kapot zou lopen in de eerste kilometers. Dat gebeurt vaak als je enthousiast meeloopt met snelle renners.

Na het Wilhelmus, het startschot. Ik geef Nico, die ook zou meelopen, nog een high-five en slinger daarna om wat mensen heen. Een kort stuk over het asfalt om de groep wat te splitsen en daarna direct het duingebied in. Via een serie trappen naar de hoogste duin van Schoorl. Het is druk op de steile klim naar boven. Rennen heeft geen totaal geen zin, dus ik power-walk naar boven om wat krachten te sparen. Een eerste afdaling. Nu ontstaat er meer ruimte. Bij een tweede trap heb ik nog even oogcontact met Nico. Het zal voor ons beide een zware race gaan worden.

Een eerste zandvlakte gooit de wedstrijd open. Ik voel het mulle zand langs mijn voeten wegglijden. Zwaar. Het tempo is helemaal weg. Gelukkig ben ik niet de enige en omdat het parcours nog erg lang is, maak ik me ook niet zoveel zorgen om positie en tijden.

We lopen door het bos, dan weer door het zand. De paden zijn op de zandvlaktes zo breed dat bamboostokjes de route wijzen, in de bossen zo smal dat er geen mogelijkheid is om in te halen. Het terrein en de hoogtemeters wisselen elkaar goed af en het terrein is meer dan uitdagend. 9.5 kilometer is een eerste moraalboost. Daar staan Evelien en Irene te wachten om mij, en later Nico, aan te moedigen. De tijden die ik aan ze had doorgegeven, oh zo optimistisch, haal ik bij lange na niet. Maar dat maakt niets uit. Ik geniet en loop mijn eigen tempo.

Eén van de steile afdalingen bij de Duinentrail
Eén van de steile afdalingen bij de Duinentrail

Duinen, strand en nog meer zand

Tot aan kilometer 15 loop ik vrij constant met een groepje mee. Af en toe haak ik af. Dan weer haak ik aan. Het lijkt een tempo te zijn wat ik niet ga volhouden en na menig stuivertje wisselen met drie, vier renners moet ik ze laten gaan. De rustpost bij kilometer 17 sla ik over, maar echt aanhaken lukt niet meer.

Ik klim een helling met dennenbomen op en loop vervolgens over een modderig ruiterpad. Langzaam gaat de modder over in zand en even later loop ik over een kleine heide heen. Ik ben erg blij met de mist. Heb het nu al geruime tijd behoorlijk warm. De zon, grote afwezige vandaag, had dat ongetwijfeld erger gemaakt.

Nog een klein stukje bos en dan lopen we definitief het duingebied, bij de Kerf, in. Het zand is zwaar en elke stap kost me twee keer zoveel energie. Wanneer we een steile duin opklimmen via een trappenpad verlies ik al mijn tempo. Gek genoeg krijg ik het in de afdaling niet voor elkaar om mijn ritme te herpakken en moe loop ik richting het strand. Dit stuk van de route kost mij veel energie. Oplopen naar renners voor mij lukt niet meer, ingehaald worden, dat gaat me goed af.

Tempo, ritme, moraal, ik ben alles kwijt.

Na iets meer dan een kilometer steek ik opnieuw het duingebied in. Nog ruim 15 kilometer te gaan. Drama! Het zand, de subtiele hoogteverschillen en vooral, het zand! doen me de das om. Opnieuw volgt een lange klim naar een hoge duin (De Zwarte Blink). Via een trappenpad daal ik weer af. Tempo, ritme, moraal, ik ben alles kwijt. Ik loop veel eenzame kilometers door het zand en de duinen totdat ik aankom bij het Vogelmeer. Daar slinger ik via mooie, smalle paadjes omheen, af en toe aangemoedigd door toeschouwers.

Een blik op de route die achter mij ligt
Een blik op de route die achter mij ligt

Langzaam klimmen naar de Hoge Nol

De route verlaat het meer en een 15 meter hoge duin moet bedwongen worden. Ik verzet al mijn zinnen om boven te komen. Niet meer rennend, niet meer lopend, maar strompelend kom ik boven. Dan 5 meter naar beneden en gelijk weer omhoog. Eén grote zandbak is het. Na 28 kilometer ontstaat er weer een sprankje hoop. Ik zie Evelien en Irene nu al voor de tweede keer (net als de eerste 150 deelnemers). Dat geeft de moed en kracht om nog even te knallen. Door te gaan tot de finish. Een mooie tijd neer te zetten. Een volgende serie duinen gooit echter meteen weer roet in het eten.

Ik verzet nog één keer mijn zinnen en loop zo goed en zo kwaad als het gaat door naar de tweede rustpost. Ik geef een high-five aan Robin Kinsbergen, die meerdere keren de Tor de Géants uitliep. Hij zegt dat ik wat moet eten en drinken en eigenlijk schreeuwt mijn lichaam daar zelf ook al een tijdje om. Toch geef ik maar moeizaam gehoor, ik wil eigenlijk niet nog meer tijd verliezen.

Ik geef mijn gelletje uit handen, geniet even van het uitzicht en sjok langzaam verder.

Na wat te eten en te drinken begint de beklimming van de Hoge Nol, die bestaat uit meer dan 140 treden. Later hoor ik dat dit ook ongeveer de plek is geweest waar Tim Pleijte Iwan Kamminga te snel af is geweest en zo de eerste Nederlands kampioen trail runnen is geworden. Bovenaan de trap vragen vriendelijke vrijwilligers of ze nog wat voor me kunnen betekenen. Ik geef mijn gelletje uit handen, geniet even van het uitzicht en sjok langzaam verder.

Ook de laatste loodjes wegen zwaar. Een paar mooie stukken door het dennenbos, wat heideveldjes en een laatste zandvlakte. Een paar vals platte klimmetjes en dan weer even dalen. Een laatste bocht en dan opeens weer zand. Dit keer steil naar beneden. Ik hoor een doedelzak spelen. In de verte stemmen. Ik ren naar beneden, storm de duinen af. Het zand is mul en daardoor hoef ik eigenlijk niet te remmen. Ik laat me vallen, armen wijd voor balans. Nog een paar meter en dan de finish. 3 uur en 25 minuten na de start is deze race klaar. Veel langer dan ik had verwacht. Veel zwaarder dan ik had gedacht. Veel mooier dan ik ooit had durven dromen. Organisatie bedankt.

Finish na 3:25:30 bij het eerste NK Duinentrail
Finish na 3:25:30 bij het eerste NK Duinentrail

Een prachtig eerste NK

De Duinentrail is een prachtige trailrun. Het mulle zand is steeds aanwezig en ook de hoogteverschillen zorgen voor genoeg uitdaging. Het parcours wisselt steeds van omgeving. Een mooie afwisseling van single trails door de bossen en over de heide, een aantal grote zandvlaktes, het strand en het mooie duingebied. Klimmen en afdalen via trappetjes, maar ook via brede zandwegen en paadjes niet breder dan je voetsporen. De goede sfeer bij de start en finish, het feit dat alles goed is uitgepijld en fantastisch georganiseerd maakt dit tot een event om zeker eens aan deel te nemen. Alle lof aan de routebouwers, de vrijwilligers, MudSweatTrails en alle partners/sponsors voor de organisatie.

PS: De top drie van de heren bestaat uit Tim Pleijte, Iwan Kamminga en Zac Freudenburg. De top drie dames wordt aangevoerd door Renée Vranken, gevolgd door Ingrid Versteegh en Suzan Nieman.

Een ijskoude Erdinger bij de finish samen met Nico
Een ijskoude Erdinger bij de finish samen met Nico